Bukuroshja Kler Bela dhe peshkatari plak.

Pėrralla tė mrekullueshme pėr fėmijėt tuaj.

Kler Bela ka njė mik tė dashur.

Ai ėshtė plaku Olaf peshkatari.

Miqėsia e tyre ka nisur kėshtu: njė ditė Kler-Bela hodhi njė grep nė lumė pėr tė zėnė njė peshk. Shumė shpejt zuri dy peshq tė vegjėl. Ishte tepėr e lumtur dhe e ėma e lavdėroi. Nė mbrėmje ajo hodhi tre grepa. Por nė mėngjes nuk gjeti asnjė peshk.

Tė nesėrmen u ngrit dhe shkoi te lumi. U afrua buzė lumit dhe pa njė njeri qė ia vidhte peshqit. Kler-Bela nuk kishte frikė aspak. Ajo vrapoi pas vjedhėsit dhe i tha:

- Ju mė kini marrė peshkun tim!

Burri ngriti kokėn dhe kur Kler-Belapa fytyrėn e tij vuri re se ai ishte peshkatari qė banonte nė njė shtėpi aty pranė.

- E di fare mirė qė janė grepat tuaj, - i tha ai.

- Po pėrse, pra, mi vidhni peshqit?

Burri e vėshtroi dhe i tha pėrsėri:

- Ti peshkon pėr tu zbavitur dhe familja ime po vdes urie. Gruaja plakė dhe fėmijėt e mi janė tė sėmurė dhe unė nuk kam tė holla pėr tė blerė grepa.

Vajza e vogėl u skuq dhe nuk iu pėrgjigj. Tė nesėrmen ajo shkoi te lumi. Nė ēdo grep gjeti nga njė peshk. Ajo i vuri peshqit nė bohēe dhe nuk shkoi pėr nė shtėpinė e saj; shkoi te peshkatari.

- Ja peshqit, - thėrriti ajo.

- Ah! - ia bėri peshkatari plak.

- Bukuri!

Ajo iu afrua burrit dhe e zbrazi bohēen para tij.

- Mbani ato qė janė tuajat, - i tha ai.

-Nuk dua tė marr peshqit tuaj.

Por Kler-Belės nuk i bėhej pėr tė ikur. Ajo i tha:

- Unė do tė vij tė tė kėrkoj ēdo mėngjes; do tė shkojmė bashkė pėr peshkim dhe kurdoherė do ti ndajmė sė bashku peshqit qė do ti zėmė.

Atėherė plaku buzėqeshi, ktheu sytė nga ajo dhe i tha:

- Mirė pra. Do tė shkojmė sė bashku pėr peshkim.

Qysh atėherė, peshkatari plak dhe ēupa Kler-Bela, janė bėrė miq tė ngushtė.